ik heb zowat alles van JD en NO, op vinyl en CD, ook bv. 7-inch singles van love will tear us apart, transmission, op Factory...
Ceremony is geweldig, van New Order, wat een geluid, en die drummer blijft fenomenaal.
Lange tijd kon ik er niet meer naar luisteren, je blijft het toch associeren met Ian Curtis' zelfmoord. Maar na het lezen van 'torn apart- the life of Ian Curtis' door Middles en Reade kreeg ik een ander beeld van die bands. Het imago is- vooral door Hannet's productie- nogal dik opgelegd, maar in werkelijkheid waren ze helemaal niet zo, het was echt een act, de grijze foto's, de germaanse uitstraling, het hele pakket. Als je die tour-verhalen leest...
Bij de opnames van Closer was Wilson Curtis de hele tijd Frank Sinatra aan het opdringen, zo van, luister hier eens naar, zo moet je zingen...
En inderdaad, als je naar love will tear us apart luistert: wat hoor je daar.... hahaha. Helemaal Sinatra. Dat soort verhalen maakt de muziek dan weer beluisterbaar voor mij.