Het is moeilijk als de basis niet op orde is, ik heb zelf een aantal jaar geleden een forse tegenslag met de gezondheid gehad. Anderhalf jaar revalidatie en bijna alles opnieuw moeten leren. Nu nog blijvende gevolgen. Mijn voordeel is geweest dat ik mij volledig kon richten op mijn herstel en zelf een en ander voor kon schieten waar de verzekering niet direct een vergoeding voor wilde geven.
Het is nu ook een heet hangijzer, bestaanszekerheid. Als je je bij tegenslag geen zorgen hoeft te maken of je nog wel in je huis kan blijven wonen scheelt enorm. Daarnaast is hoe je in elkaar zit belangrijk, en puur toeval. De ene persoon ziet alles van nature al zwaarder in dan de andere.
Wat heel veel scheelt is om uit te vinden wat je wil in het leven, en wat je niet wil. Veel mensen weten dat niet en vervangen dat door consumeren en willen wat andere hebben. De maatschappij en de structuur zijn tegenwoordig gericht op het individu en de maakbaarheid van het leven. Succes wordt afgeschilderd (wat succes dan ook moge zijn) als een resultaat van eigen inzet, actie en doortastendheid. Terwijl dan volledig voorbij wordt gegaan aan het feit dat je maar zo goed bent als de toegang tot collectieve voorzieningen en hulp. Dus laagdrempelige toegang tot onderwijs, gezondheidszorg, letterlijk wegen en vervoer, verenigingen, rechtspraak enzovoort. Zonder die dingen geen grote kans op individuele successen of op zijn minst een zinvolle invulling en mogelijkheden tot voorzien in eigen levensonderhoud.
Maar door de viering van het individu en de illusie dat je alles kan bereiken als je maar kansen grijpt en hard werkt wordt de druk erg groot. Succes is een keuze, dat idee, en bij geen succes, eigen schuld.
Onzekerheid is een constante in het leven, maar door de grote risico's als collectief te verzekeren heb je als samenleving het grootste kans op een goede toekomst en kan je als individu floreren. We zijn veel te ver doorgeslagen in het individuele denken en vergeten hoe belangrijk collectief is.
Veel mensen voelen de druk van het leven doordat de onzekerheid toeneemt en veel van de basisbehoeften steeds moeilijker bereikbaar zijn.
Dat geeft stress.
Als je dan ook nog gevoelig voor neerslachtigheid bent, kan het hard gaan.
Het moeilijkste aan het leven is weten wat je wil, en daarvoor durven gaan. Wat niet wil zeggen dat alles dan ook makkelijk is en altijd leuk is. Absoluut niet. De meeste dingen zijn moeilijk en kosten veel energie, je moet durven falen, en weten hoe je daar van kan leren.
De een kan dat beter dan de ander, en in de huidige maatschappij is de ruimte voor falen steeds kleiner. Of dat nu is omdat de echte mogelijkheden minder zijn of dat falen als zodanig een fenomeen is wat mensen vooral niet willen zien, ik denk beide.
Niemand is ergens gekomen via de makkelijke weg, alles wat de moeite waard is, is vaak moeilijk op momenten en kan heel zwaar voelen. Tot het punt dat het kwartje valt. Dan is het leven ineens (zo lijkt het dan) een stuk leuker, lichter en zonniger. Maar daar zit vaker niet dan wel een hoop werk achter, een hoop vallen en opstaan en een hoop inspanning. Dat wordt vaak vergeten tegenwoordig. Net als het feit dat je het niet alleen kan, en dat besef is tegenwoordig vaak weg. Immers het is als vanzelfsprekend geweest, al die tijd.
